Nesin Matematik Köyü - NMK

Ben iki yazdır(2015/2016 yazı) kendim için şahane şeyler yapıyorum biliyor musunuz? Televizyon karşısında pinekleyip bütün gün uyumak yerine yapmak istediklerime, hayallerime ve de en önemlisi kendime bir adım daha yaklaşmaya çalışıyorum. Kendimi tanımaya çalışıyorum. 
Kendimi tanımak.. 
Bu mottoyla çıktığım yolda ilk durağın Nesin Matematik Köyü. 

Köyün genel görünümü

7-13 Eylül 2015 arasında gerçekleştirilmiş olan Sinema Yaz Okulu'na katıldım. 
-Matematik Köyü?
-Sinema?
Evet evet doğru anladınız. Nesin Matematik Köyü yeni adıyla Nesin Köyleri bünyesinde bir çok faklı etkinlik düzenleniyor. Örneğin felsefe, sosyoloji, sanat yaz kampları.. 
Ben de sadece geçtiğimiz yıl 1 kez düzenlenen sinema yaz okuluna katıldım. 1 haftalık bir süreçti. Dokuz Eylül Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi'nden gelen hocalarımızla beraber dolu dolu 1 hafta geçirdik. Yeri geldi güldük, eğlendik. Yeri geldi amatör bir kısa film çektik. 
Sinema hayatımda çok önemli bir yere sahip. Tabii ki 1 haftalık bir süreçte sinema adına büyük işler yapmadık. Ama inanın o 1 haftalık süreç kendi adıma çok güzel anılar, güzel insanlar kattı hayatıma. Farklı açılardan bakıyorum artık hayata. 

'İyi güzel de Melis, NMK'ye ulaşım nasıl?' dersen;
İzmir otogardan saat başı Selçuk'a otobüs kalkıyor. Hoop 1-1.5 saate Selçuk'tasın:) Peki sonra? Sürekli Şirince dolmuşları Selçuk Otogarından var. Şoföre NMK'ye gideceğinizi söylediğinizde sizi Şirince'nin girişinde indiriyor ve sonra NMK'nin tozlu patikasını yürümeye koyuluyorsunuz. NMK Şirinceye yürüyerek 10 dakika mesafede. 

Turuncu olan canım çadırımız:)

Peki NMK'de konaklama olanakları nasıl? 
Efendim size iki farklı seçenek sunuyor köy. Çadır ve koğuş. Ben kendi adıma çadırda kaldım. Çadır dediğime bakmayın. Kamp çadırlarından değil. Hani mesire yerlerine kurulan büyük çadırlar var ya hani heh ondan işte. Düşünün içinde iki tane tek kişilik yatak vardı. Yataklar arasında da yarım metre kadar boşluk vardı.

Ben matematik köyüne en yakın arkadaşım Büşra ile gittim. Büşra dünya tatlısı bir insandır. Keşke herkesin onu tanıma fırsatı olsa diye düşünürüm çoğu zaman. Düşünsenize hayatta umursamadığınız küçüçük şeyler bile mutlu eder onu. İnanın hayatınızda her şeyden mutlu olabilen birinin varlığı şahane bir şey. Bir keresinde 'bana ekmeğin köşesi geldiii' diye kahkaha attı:) 
Büşrayı övdükten sonra yazıya dönüyorum.
Bize çadırımızı gösterdiler. İçeri bir girdik ikimiz de ayakta durabiliyoruz. Yaşasıııın! O an Büşra ile ikimizde çığlık çığlığaydık sevinçten. İnsan 'çadırın içinde ayakta durabiliyorum, oley rahat giyinebileceğiz, çak!' diye sevinir mi? Biz sevindik.. Anlayın işte Büşümoyu:)

NMK'de öyle şahane bir ortam var ki. Kısaca bahsetmeye çalışacağım. Öncelikle benim gittiğim süreçte yaz boyu devam eden lisans yaz okulu, Mustafa Yağcı lise programı, Matematiksel Evrim konulu bir program ve Sinema Yaz Okulu vardı. 
Büşra ile köye adımımızı attığımız andan itibaren herkesle sohbet etmeye başladık. Öyle ki saatlerce sohbet ettiğimiz insanların bir çoğunun adını bile öğrenmeden sürdürdük ilişkimizi. Ömrü hayatımda içmediğim kadar çay, yemediğim kadar kek yedim ben.Ama şunu söyleyebilirim. Biz birbirimizden güç alırız. En kötü ihtimalle biz bize yeteriz mantığıyla beraber gittik beraber. İnanın yalnız gitseniz bile hiç yabancılık çekmezsiniz:)

NMK belli süre için gönüllü kabul ediyor. Gönüllülerin yaptığı rutin işler var. Onun dışın da çeşitli programlarda yer alan katılımcılar da görev dağılımı ile köyün işlerine yardım ediyor. Örneğin mutfağa yardım(patlıcan, soğan vs soyma), bulaşık (içine girebileceğim büyüklükte bir pilav kazanı yıkadım), genel temizlik.. Yani bir katılımcının köydeki bir günü programları dışında planlanın programa göre köy işlerine yardım ile sürüyor. Bu plan 1 haftalık olarak hazırlanıp yemekhanenin (bol kepçe/ciddi kepçe) panosuna asılıyor.

NMK'de tek bir kural var. O da sessiz olmak. Garip bir şekil de bu kural çok iyi bir şekilde uygulanıyor. Eğer köyün düzenini hangi anlamda olursa olsun bozan varsa da önce uyarılıp daha sonra köyden uzaklaştırılıyor. 

NMK'deki insanların tatlılığından bahsetmiştim. Sadece birbirimizi 1 hafta tanıdık ama inanın 1 yıl geçmesine rağmen hala görüştüğüm ve uzun süredir tanıdığım birçok arkadaşımdan bana daha yakın olan nmkdaşlarım var:)

Bakın bu insanlar öyle donanımlı öyle birbirinden özel ki onları tanıdığım için son derece mutluyum. Hepsi çok şey kattı bana. Ama özellikle Defne'ye değinmek istiyorum. Defne ile sinema yaz okulunda tanıştık. Ayrılıkta sarılmalar, eklenilen sosyal medya hesapları, çekilen veda fotoğrafları..
1 yıl sonra ansızın denk gelinen bir fotoğraf etiketi ve 2016 yazının en şahane anlarına yelken açma fırsatı..
Kendisine çok etmiş olsam da buradan bir de hepinizin huzurun da Tatlı Defne'ye teşekkür ediyorum. Onun sayesinde Düşler Akademisi'ni tanıdım ve hayatımın en şahane 2 haftasını yaşadım. Sizde tanıyın Defne'yi. Şahane şeyler yapıyor ve sonra onları kaleme alıyor. Bir göz atın derim:) 

Yarın öbür gün sizi uzzuuun bir Düşler Akademisi yazısı bekliyor. NMK'den öyle hızlıca bahsettim. Çünkü bazı anılar anlatılmaz. Sadece yaşandıkça ve hatırlandıkça güzelleşir.
Ama biliyorsunuz buluşma adresimizi. Daha ayrıntılı bilgi almak isterseniz ya da merak ettiğiniz herhangi bir şey varsa bir mail uzağınızdayım:)

melissancak23@gmail.com.tr

Sevgiler :)

Tatlı Defne'nin blogu :
https://laureae.wordpress.com/

Nesin Matematik Köyü: 
http://nesinkoyleri.org/

Düşler'in Akademisi

Siz de benim gibi karamsar biri misiniz?

Hayatın ne kadar kötü, insanların ne kadar acımasız olduğunu düşünenlerden mi?

Ya da "iyi insanlar var mı? Varsa neredeler?" diyerek ömrünü geçirenlerden misiniz?

Öyleyse; küçük bir sırrım var size!

Ben bu yaz iyi bir çocuk oldum ve Şirinler Köyü'nü buldum!!!

Bizim maviş yaramazlar üzerlerine sarı,mavi tişört giyip Kaş'ta bir köye yerleşmişler. Bulundukları yere de Düşler Akademisi demişler. 

Düşler Akademisi-Kaş Girişi
Gördüğünüz gibi kapımız yok, herkesi bekliyoruz:)

"Nedir bu Düşler Akademisi yahu?" dediğinizi duyar gibiyim. Öyleyse kalk kendine bir kahve yap hadi. Arkana yaslan ve sevdiğin bir müziği kısık seste aç. Çünkü ben bu satırları yazarken aynen bunu yapıyorum. Sizden farklı olarak Akademi'deki anılarımı hatırlayıp gülümsüyorum:)

Haberiniz olsun uzun bir yazı sizi bekliyor. Ama "ne diyor bu kız yahu uzun uzun? Ben okuyamam" derseniz en altta kısaca Düşler Akademisi hakkında bilmeniz gerekenleri de derledim. 

E, hadi başlayalım..

NMK yazısında Defne'den bahsetmiştim. Bir gece İnstagram da gezinirken Defne'nin Akademi'de çekilen bir fotoğrafını gördüm ve anında ona mail attım. Çünkü Düşler Akademisi adını daha önce Biz Evde Yokuz blogun da görmüştüm. Öylece okuyup geçmiştim oysaki. Çevremdeki birinin oraya gidebileceğini düşünmemiştim o güne kadar. Taa Kaş'ta sonuçta. Kalkıpta kim gidecek şimdi Kaş'a. Neyse efendim; o akşam yazdım Tatlı Defne'ye ve o da heyecanla geri dönüş yaptı bana. Pinpirikli bir insan olduğum için Defne'nin sözleri referansında Akademi'yi araştırmaya başladım. Ve o gece gitmeye karar verdim. Evet evet 1-2 saat içerisinde varlığını öğrendim ve gitmeye karar verdim. 

Ama siz benim yaptığımı yapmayın. Başvurular Nisan-Mayıs ayları gibi alınıyor. Benim ki şans eseri oldu. İyi ki de oldu:)

Neyse başvurumu yaptım. Bu aşamada yani başvuru aşamasında, sizden bir motivasyon mesajı talep ediliyor. Nasılsa bu yazdığım okunmaz diye düşünmeyin sakın. İnanın mesajınız başvurunuz için büyük önem arz ediyor. 

Her şey tamam. Başvurum kabul oldu. Artık hiçbir engel yoktu Akademiye gitmem için..

Aslında vardı, BEN!

Kendim yani. Her zaman bu hayattaki en büyük engelin insanın kendisi olduğunu düşünürüm. Kaş'ı geçtim Antalya sınırlarına bile girmemiştim daha önce. Ve belki bu size komik veya garip gelebilir ama ilk kez hiç bilmediğim bir yere seyahat ettim ben, tek başıma. Onun da içimde ayrı bir heyecanı vardı. İzmir'den Kaş otobüsle 7-8 saat sürüyor. Eğer siz de benim gibi otobüste uyuyamayanlardansanız gece boyunca sessizlik eşliğinde tatlı heyecan ve bilinmezliğinizde kaybolabilirsiniz. Çünkü insanın iç dünyasına seyahat en keyifli seyahattir. Akademiye gitmeden böyle düşünüyordum Kalkan-Kaş arası manzarayı görene kadar. Allahııııımmm! O nasıl bir manzaradır. .
Seyahat etmeyi, yeni yerler görmeyi seven bir aileyiz.Sık sıkta seyahat ederiz. Ama bakın, benim bu güne kadar seyahat ettiğim en muhteşem manzaraya sahip yoldu. Peki "fotoğraf?" Vallahi fotoğraf makinemi elime almayı bile hiç düşünmedim o an, sadece manzaranın tadını çıkardım. 

Hooop!

Saat 8'de Kaş otogara vardım. Otogardan her 40 geçe (08.40-23.40) Akademi'ye dolmuş kalkıyor. Sadece 14.40'da yok. Atladım dolmuşa Düşler Akademisi'ne gideceğim dedim. İçimde hala bilinmezliğin yarattığı o tatlı heyecan var. Saatin 08.40 olmasını bekliyorum. Olmuyor.

Bir ara zamanın durmuş olabileceğini bile düşündüm.
Saatime bakıyorum, bir süre bekliyorum tekrar bakıyorum sadece 1 dakika geçmiş:D

Bu bekleyiş arasında -sonunda- vakit oldu 08.40.. 

Düştük Akademi yollarına. Kaş'a 20 dakika uzaklıktaki Çukurbağ Köyü'nde kurulu Düşler Akademisi. Dolmuş şoförü tam da Akademi'nin önünde indirdi beni. Herkesi nefes nefese bırakan yokuştan hala içimde tedirginlik varken inmeye başladım.
Kimseyi tanımıyordum. Neler karşılayacaktı beni? Nasıl olacaktı? Başvuruda 2 hafta kalacağımı belirtmiştim. Acaba uzun bir süre miydi? Sorular sorular ve sorular.. Bir bilinmezliğe seyahat etmiştim ben. Bilinmezliklerin belki de en güzeline, o zaman bunu bilmiyordum.

Akademi'ye girdiğim anda tanımadığım onlarca insanın "Hoşgeldin"leri ile karşılandım. Kim çıksa karşıma "yoldan geldin, açsındır. Nasıldı yolculuğun?" diyerek sokuldu yanıma. Eşyalarımı bile bırakmadan sonuna yetiştiğim kahvaltıya katıldım. Sonra odama yerleştim. Canım Can'suyu bugün dinlen yoldan geldin yarından itibaren başlarsın gönüllülüğe dese de yok! Durur muyum hiç. Elimden ne gelirse yapmaya çalışırım deyip  başladım etrafta iş aramaya. 

Benim ilk günümken Antalya Melekler Özel Eğitim Okulu'nun son günüydü. Ama onlarla vakit geçirme imkanım olmadı hiç. Her sabah kahvaltıdan sonra toplantı yapılıyor Akademi'de. Günlük programın üzerinden geçiliyor. Toplantıya adım attığım anda kimseyi tanımama rağmen hoş geldin'lerin ve sıcacık gülümsemelerin ardı arkası kesilmedi yine. Toplantı sonunda ise sizi bir sürpriz bekliyor. Konfetiler, havai fişekler ve dans! Şaka şaka sürpriz dedim yahu. Yok öyle sürprizlerden vazgeçip hazıra konmak:) 

Peki peki Akademi'yi anlatmaya geri dönüyorum. Zaten uzun yazdığıma kızdığınızı duyar gibiyim. Ama kızmayın bana. Her anımı, her deneyimimi paylaşmak istiyorum. Yazdıkça ha şundan da bahsedeyim diyip gülümsüyorum. Sanırım bu yazıyı sizin için değil kendim için yazıyorum.

Katılımcı, misafir grup ile gönüllüler arasında muhteşem bir iletişim,uyum var. Bunun en canlı haline son gün sertifika töreninde misafir grubun ve gönüllülerin vedalarındaki göz yaşlarını görünce daha iyi anladım. Antalyalı minikler tanışmamamıza rağmen bana bile sarılıp hüngür hüngür ağladı, kıyamam. 

Benim Akademi'deki ilk günüm güneşlik yapmakla geçti. Akşam oldu. yemekler yendi ve rutin toplantıya geçildi. Akademi'de gönüllüler gün içerisinde 2 tane toplantı yapıyorlar.Hem günün nasıl geçtiği konuşuluyor hem ertesi günün planı yapılıp görevler dağıtılıyor akşam toplantısında. 

Çünkü güneşlik yapmak ciddi bir iştir!

 Peki nedir bu görevler? Genel temizlik,  ofis, at çiftliği, mutfak.. Yani anlayacağınız  gönüllüler sadece katılımcı grupla vakit  geçirmiyor farklı sorumluluklarda  üstleniyorlar. Tabii ki bu görevlendirme  'görev dağıtma' olarak değil isteğe bağlı  gerçekleştiriliyor. Kaldığınız süre boyunca  bütün alanlarda görev alma imkanına sahip  oluyorsunuz. Her grup ayrıldıktan sonra  programa göre 1 gün kadar boşluk oluyor.  Bu süreçte gönüllülerin izin günleri. Ancak  yeni gelen gönüllüler 1 haftalarını  doldurduktan sonra izinlerini kullanabiliyorlar. Tabii ki bu izin kullanma Akademinin işleyişini sekteye uğratmayacak şekilde gerçekleştiriliyor.

Size uzun uzun Akademi'nin tarihçesi hakkında bilgi vermeyeceğim, korkmayın. Daha çok orada 2 haftasını 1 günmüş gibi geçiren birisi olarak yazımı kaleme alacağım. Yine de siz bana bakmayın ve AYDER ve Düşler Akademisi'nin web sitelerini ziyaret edip kuruluş amaçlarından ve vizyonlarından haberdar olun. İnanın hiçbir şey kaybetmezsiniz:)

Peki Düşler Akademisi Gönüllülerine ne sunuyor?

Her zaman taze çay, bol sohbet, sıcacık gülümsemeler ve muhteşem anılar.. 

Çünkü Biz Bir Aileyiz

Bilmeniz gereken ise yemek ve konaklama imkanı  sunması. İsterseniz ahşap konaklama da kalabilir(ben öyle yaptım. 4 kişilik oda) veya çadır alanında konaklayabilirsiniz.

Akademi içerisinde ihtiyacınız olmayacak şeyler ise para ve teknolojik cihazlarınız. İnanın anlık iletiler olmasa telefonumu bile taşımazdım yanımda. 

Telefonumla vakit geçirmek yerine Akademi'nin kütüphanesinde ve hamakta kitap okuyup mutfakta veya herhangi bir alanda herkesle sohbet ettim. Sanki bugüne kadar aradığım yer burasıydı. Öyle mutluydum ki anlatamam size. Ne orada geçirdiğim vakitleri ne de yaşadığım mutluluğu anlatmaya yetmez ki satırlar. 

O kadar farklı insanla tanıştım ki.Hangi birinin adını ansam bilemiyorum.

 

Damla Kıraslan eserini tamamlarken

Mesela Osman. Ben Manisalıyım. Akademiye giderken de Mesir Macunu götürmüştüm. İlk günümde, sabah toplantısında ikram ettim ve 'çok baharatlı, belki sevmezsiniz ama..' dememe kalmadı, daha cümlemi tamamlayamadan Osman atıldı, "Melis, Akademi ile ilgili öğrenmen gereken ilk şey, eğer ortamda 6 günlük erzak varsa o 6 dakika içerisinde biter!" 

Nasıl yani?? 

İşte bunu kaldığım 2 hafta içerisinde gayet iyi anladım :D 

Ya da yaşlarından büyük başları olan Damla ve Işıl'dan mı bahsetsem,canım kızlar. Psiko Dramatölyesiyle mest eden Bedia'dan mı?Sürekli gülüp etrafına ışık saçan Alican. Kim Gelmiç İskender! Şirin Baba Denizer. Hayatım hiçbir evresinde o özgünlükte birinin karşıma çıkmayacağından emin olduğum ve bana her seferinde 'kızz' diye seslenen Dilruba. Akademiden her gün yarın ayrılıyorum diyip ve bunu ilk söylemesinin üzerinden 1 hafta geçmesine rağmen hala akademide olan Umay (çünkü Entas okumak..) Gece makarnalarının kraliçesi Beste, hiçbir sıfata uymayacak olan Üzeyir, boynundan düşmeyen kulaklığı ile Anıl, Deniz Abi, Heval, Sena, İlay, Kübra, Büşra, Zeynep Abla, Berrin Abla,Ekrem, Buse.. Kimden bahsetsem öbürünün hatrı kalır. En iyisi burada keseyim ve tanıyabileceğiniz daha nicelerini Akademi'de tanıyın. Öyle bir ortam var ki orada sanki yıllardır tanıyoruz birbirimizi. Herkeste öyle bir samimiyet, güven dolu bakışlar ve nicesi.

Ben kamptayken; ilk vakit geçirme imkanı bulduğum grup PKU Aile derneğiydi. Peki Neydi bu PKU? O güne kadar ilk kez duymuştum. Bence İstanbul'da yaşıyorsanız PKU Aile Derneğini ziyaret edip Deniz Hanım ve Hasibe Hanım'la tanışmalısınız. 1 hafta boyunca hem biz gönüllülere hem de katılımcılara bir anne şevkati ile yaklaştılar. Deniz ve Hasibe Hanım gibi güçlü kadınların varlığını bilmek umut ışığı doğuruyor yaşamıma.
PKU'lu arkadaşlarımızın herhangi zihinsel ya da fiziksel engelleri olmadığı için kampta daha faklı etkinlikleri gerçekleştirme olanağımız oldu. Gün içerisinde atölyeleri gerçekleştirip kalan zamanlarda sohbet edip bol bol jenga oynadık. Farklı insanları tanımak, farklı hayatların varlığını bilmek ve onlara ortak olmak garip bir his.
Peki ya en kötüsü mü?
Ayrılmak..
Akademi'ye gelen her katılımcı grup göz yaşı dökerek ayrılıyor. Bir çoğu seneye gönüllü olma isteğiyle son kez bakıyor Akademi'nin büyülü yerleşkesine. PKU Aile Derneği için de durum aynı oldu.. 

Ama en acısı da gönüllü arkadaşlarımızın ayrılması. Yahu nasıl oluyor da o kadar kısa süre de alışıyoruz birbirimize?
Sanırım cevap bulamayacak bir soru daha ekledim hayatıma. 

İkinci misafirimiz TOÇEV'den geldi. Ne tatlılardı öyle! Hepsini öyle çok sevdim ki anlatamam. Beraber yüzdük, yelken yaptık, yoga yaptık, ata bindik, Uyuyan Dev'e yürüdük.. Akademi'de yüzme bilmeyen katılımcılara yüzme öğretmeye de çalışıyoruz. Ya da bisiklet atölyesi yaptığımızda bisiklet binmeyi öğretmeye çalışıyoruz.  Özellikle yüzmeye değinmek istiyorum. Ben hayatımda ilk kez birilerinin gözlerinde "başardım" ifadesini ve mutluluğunu gördüm.Önce korkuyla, endişeyle sarılıyorlar kolunuza sonra özgüvenle ayrılıyorlar  yanınızdan. Bir de beraber yüzme öğrenirken öyle bir bakıyorlardı ki.. Keşke o bakışların birer tarifi olsa..

TOÇEV ile beraber Uyuyan Dev'e yürüdük dedim ya hani; gün batımını muhteşem Kaş manzarası ve uçsuz bucaksız deniz ve gökyüzü eşliğinde izledikten sonra bir anda ortaya bağlama çıktı. Türküler eşliğinde gecemizi şenlendirdik. Dönüş yolunda kafa lambalarımızı kapattık ve milyonlarca yıldızın dansına ortak olduk. İnanın Akademi'de geçirdiğim her vakit birbirinden özel ve güzel ama Uyuyan Dev yürüyüşlerimiz en özelleri arasında. Hani yazısının başlarında Akademi'ye adım atarken "2 hafta uzun bir süre mi?" diye geçiriyordum ya aklımdan. İşte Uyuyan Dev yürüyüşlerim de hep ömrümü orada geçirebileceğimi düşündüm, yani Akademi'de. 

Bakın, Akademi sürprizlerle dolu. İnanın hangi birini anlatsam karar veremiyorum şu an. Ama hayatımın hiçbir evresinde küçük bir köye gidip ilk bale gösterimi izleyeceğimi düşünmeyi bırakın hayal bile edemezdim ama oldu. Kaş Bale Yaz Kampı final gösterilerini Akademi'de düzenledi. 

Peki eski Melis ve yeni Melis arasında ne gibi farklar var, gittin de ne oldu arkadaşım derseniz? Benzer bir soruyu sertifika törenimde Cansu bana sordu. Dedi ki "Melis, söylesene bize Akademi sana ne kattı?" bende o an dedim ki "inanın farkında olduğum ve olmadığım milyonlarca şey kattı, eminim. Ama izninizle bu katkılar bende kalsın" Nasıl anlatabilirdim ki kalp çırpınışlarımı, ayrılık hüznümü..
Hayatımda ilk kez bir vedada göz yaşı döktüm ben. İnanabiliyor musunuz? Her vedanın yeni bir kavuşmayı müjdelediğine inanan ben..  

Akademi yeni bir Melis yarattı sevgili arkadaşım. Daha duyarlı, çevresine daha farklı bakan, daha bilinçli, daha daha daha.. Kitaplarda yazmayan milyonlarca şey öğrendim orada, müthiş insanlar tanıdım. 

İlk kez tek başıma hiç bilmediğim bir yerden çok daha kararlı ve özgüvenli dönüyorum.

Canım arkadaşlarım, gönüllü olmasanız bile -ki olun-  mutlaka gidin görün Akademi'yi. İnanın o kadar güzel, birbirinden özel deneyimlerle ve gülen yüzünüzle ayrılacaksınız Akademiden. Diyeceğim o ki gelin bir çayımızı için. 

Eyyy Düşler'in Efendileri.. Akademiye ilk adım attığım andan itibaren biraz da siz varsınız bütün yaşanmışlıklarım da ve yaşayacaklarım da. İyi ki de varsınız.Umarım hayatlarımız yeniden bir yerlerde mümkünse yeniden Akademi'de kesişir. Bu yazı vesilesiyle Düşler Akademisi'nde emeğinin ötesinde ruhu olan herkese binlerce kere teşekkür ederim. Yeniden görüşmek üzere..

Sağlıcakla..

Marul, Marshmallow Melis*

*Kısaca Akademi*

-Düşler Akademisi Çukurbağ Köyü, Kaş'ta

-Gönüllü başvuruları Nisan- Mayıs aylarında alınıyor

-Gönüllüler A'dan Z'ye bütün işlerde yer alabiliyor ve isterlerse atölye açabiliyorlar.

-Gönüllülere çadır veya 4 kişilik odalarda konaklama imkanı sunuluyor

-Kaş'taki yerleşke 12 ay açık ancak yaz aylarında faal.

-Herhangi bir dil bilmenize gerek yok ancak İngilizce bilmeniz kaynaşmak açısından faydalı. Mesela Sara ve Karima gibi dünya tatlılarını tanıma ve kaynaşma fırsatınız var.

-Gönüllülük herkes için uygun.

Hooop! 

Düşler Akademisi-Kaş için ayrıntılı bilgi;

http://duslerakademisi-kas.org/

https://www.facebook.com/duslerakademisikas/

Gönüllü Nasıl olurum? 

http://duslerakademisi-kas.org/gonullu-ol/

Akademi de neler yapıyoruz?

https://www.youtube.com/watch?v=NJA6L327feQ

AYDER nedir?

http://www.ayder.org.tr/

Sevgili Okuyucu; yok bu yazı bana yetmedi. Yok ben bu sitelerde aradığımı bulamadım. Ben de orada şunu yaşadım derseniz; gelin tanış olalım; melissancak23@gmail.com 

Boşu Boşuna Trad

Her nefes aldığında yaşadığın için değil; ölüme bir adam daha yaklaştığın için mutlu oldun mu sen hiç? Ben oldum!

Ya da onun yerine senin aldığın her nefes için lanet okudun mu hiç?

Kendini kalabalıklar içerisinde bile yapayalnız hissettin mi hiç?

Herkesin hakkında her şeyi bildiği, yaşadıklarını anladıklarını söyledikleri oldu mu hiç? Benim oldu.. Hem de oldukça fazla. Ama hiç kimse hiçbir boktan anlamadı bugüne kadar. Kafa ütülemekten de başka yaramadılar işe. Zaten her şeyin en iyisini bilir be arkadaşım.. Herkes haklı bir ben haksız koduğumun hayatında.

İntihar etmek isteyip kendini öldüremeyecek kadar ödlek oldun mu hiç? Ben oldum!

Şimdi intihar deyip de atma yabana. Bin bir türlü yolu var. Mesela asmayı denedim kendimi, ip koptu. Silah alıp kafaya sıkayım dedim, param yetmedi. Uçurumdan atlayım dedim yaşadığım yer ovalık. Neyse sonra ne yapabilirim diye düşündüm, taşındım. Ecza dolabına ilişti bir an gözüm. Adını telaffuz dahi edemediğim bir kutu hap içtim. Hayır madem içtin çıkmasana evinden dangalak! Rahatlıkla öl de mi. Yok! Balkonda otururken adamın teki karısını dövüyordu. 'Vay namussuz sen napıyorsun karına' deyip bir hınçla attım kendimi sokağa. Adama yumruğu yapıştıracakken gözüm karardı. Heh dedim gidiyoruz. Yaşşa! 

Acilde açtım gözümü. Sonra aldılar beni psikiyatriye yönlendirdiler. Gözlüklü, tombul, pantolon askılı bir adam hacı yatmaz gibi başını sallayarak bir şeyler anlatmamı istedi. Ben anlatmadıkça zorladı. Anlatmadım. Sonra hastaneye kaldırdılar beni. Günlerce tek bir odada tuttular. Ara ara ise bahçeye çıkardılar. Diğer akıllılarla birlikte sosyalleşmemi istediler. İnsan ölmeyi istedi diye akıl hastanesine kaldırılır mı? Kaldırılırmış. Hoş ölmeyi başarsaydım da cenazeme üç beş kişi gelirdi. Yalandan gözyaşı dökerler sonra da “cenaze selfiesi” yaparlardı. Bak mahrum bıraktım şimdi bu zevki onardan. Ben sarı hastanede anladım aslında gerçek akıllıların içeride olduğunu. Orası ayrı bir dünya. Sanki bir ütopya. Yokken var gibi; varken yok gibi. Böyle hissedeceğimi tahmin etmezdim. Kafamda milyonlarca soru var, cevapsız. Soru demişken; Her nefes aldığında yaşadığın için değil; ölüme bir adam daha yaklaştığın için mutlu oldun mu sen? Ben oldum. Hem de her nefes alışımda. Tık,tık eden kalbime lanet okudum günlerce. Tık! Deyip gitmek istedim hep. Olmadı yapamadım. Ölmeyi bile başaramadım. Attılar beni oraya. Şimdi mi? Memnunun halimden aslında. Peki neden kaçtın o kadar memnunsun diye soracak olursan; haklısın aslında. Bilmem.. Bak cevap bulunamayan sorular silsileme bir yenisini ekledin sen de. Ne güzel! Neyse.. Çok uzun konuştum. Ama güzel oldu. Bir adım daha yaklaştım ölüme. Gencecik bünyeler göçüp giderken bu diyardan gönlü yorgun ben kazık çaktım sanki. Ben ölsem. Onlar ölmese. Ben ölmedikçe onlar ölüyor bir bir. Yalvardım, küfür ettim hatta öldürsün, çarpsın atsın beni diye. Yapmadı yukarıdaki. Sana bir şey deyim mi arkadaşım; yukarıda gerçekten biri varsa ya beni gerçekten çok seviyor ve türlü oyunlarla benimle eğleniyor. Ya da benden öyle çok nefret ediyor ki yanına bile almak istemiyor. İşte böyle be arkadaşım. Seninle muhabbet iyi geldi. Oo vakitte bayağı bir olmuş. Denese ölüme koştun dakikalardır diye.. 

_______________________________________________________________________

Adresi biliyorsunuz; melissancak23@gmail.com 

Yahya Kemal'in dizeleriyle selamlayalım yeni günü;

"Ölüm asude bahar ülkesidir bir rinde

Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter

Ve serin serviler altında kalan kabrinde

Her seher bir gül açar; seher seher bir bülbül öter"

Ay Işığı Hikayeleri-I

“Bir varmış bir yokmuş eski zamanların birinde güzeller güzeli bir..”

Aaaa!

Hafif serin, yıldızlı ve sakin bir gece.. Deniz, cam kaplı çalışma odasından sıcak kahvesini zevk alarak yudumlarken bir den kapı sakince açılır. Kapının açıldığını fark eden Deniz camdaki yansımayı takip eder. Yüzünde masum bir tebessüm oluşur ve kahvesinden bir yudum daha alıp yıldızlar fonunda camdaki yansımayı takip etmeye devam eder ve “bööö!” sesi ile yalancı bir korku yaşar. “Böö!” sesi ile Deniz’i korkutmaya çalışan 5 yaşındaki kızı Defne’dir. Deniz elindeki kahve fincanını çalışma masasının üzerine koyar, koyduğu sırada beyaz gömleğinin koluna sıçramış oaln kahve lekesini fark eder ve umursamaz. Eğilip Defne’yi kucaklar. Kısa bir süre şakalaştıktan sonra yavaş adımlarla Defne’nin odasına yol alırlar. Deniz, Defneyi yatağına yatırır. Tam yanından kalkacakken Defne hızlı bir hareketle Deniz’in eline yapışır ve masal okumasını ister. Deniz, gülümseyip önce teklifi reddeder tatlı kızın ısrarlarına dayanamayıp yatağın kenarına oturur ve kafasından uydurmaya çalıştı bir masala klasik girişi ile başlar; “Bir varmış bir yokmuş eski zamanların birinde güzeller güzeli bir..”

Aaaa!

Deniz ve Defne sesle irkilirler. Defne korkudan ağlamaya başlar. Sesin şokuyla ve Defne’nin ağlamasıyla ne yapacağını bilemeyen Deniz bir an için kendine gelir ve önce cama yönelir. Hızlıca etrafı ve daha sonrada evi kolaçan eder. Banyoya yöneldiğinde kapı kolay açılmaz. Kapıyı güçlü bir şekilde itekler. İçeriye girdiğinde kızı Defne banyoda yerde yatmaktadır, kanlar içinde. Hemen eğilip Defneyi kucaklar ve yaşadığı elemle bağırır “Aaaaaa!” Denizin bağırmasıyla beraber Defne kapıyı aralar ve içeriye girer. Deniz neye uğradığını şaşırır. Bir taraftan yerde kanlar içinde yatan kızı diğer yanda kapıyı aralayan kızı.. Hızlıca ikisine de bakar ve bir anda kendisini camın önünde kahvesini yudumlarken bulur. Önce yıldızlara sonra da camdaki yansımasına bakar. Beyaz gömleği kan içindedir. Kot pantolonundaysa yırtıklar vardır. Üzerindeki kanı gören Deniz panikler. Gömleği panikle çıkartır ve banyoya koşmaya başlar. Banyonun kapısı açılmaz. İtekler ve kızını yerde kanlar içinde bulur. Bağırışla kızı Defneye yönelir. Kafasını kaldırdığı zamansa küvetten sarkan bir kadın ayağı görür.  Korku ve tedirginlikle ayağa kalkar. Küvete yönelir, karısının vücudundan ayrılmış başı ve vücuduyla baş başa kalır. Korku ve şaşkınlıkla 3 adım geri atar. O sırada gözü aynadaki yansımasına takılır. Aynada simsiyah giyinmiş elindeki testereyi yalayan biri olarak kendisini görür. Yansıma Deniz, öz Denize bakar ve gülümser. Daha sonra Denize doğru yaklaşır. O sırada irkilip geriye 3-4 adım atar öz Deniz ve ayağı bir şeye takılır. Yere doğru baktığında bunu kanlı bir testere olduğunu görür.

Dıştan bir ses yükselir;

KESSSTTTİİİİK!

*Başladığınız bir masalı mutlaka sonlandırın. Masallara inanın çünkü masallar daima mutlu sonla biter ve daima iyiler kazanır!

Ola ki yıldızlı bir gece de ay ışığını izlerken aklınıza gelirsem melissancak23@gmail.com kadar yakın olacağım size, söz! 

* Bu ilk hikayeydi. Pek iyi olmasa da 'vize zamanı' kontenjanından faydalanmayı umuyorum.  Kendimi yazısız bırakmak istemedim ve dayanamayıp sizinle de paylaştım.